Δε θέλω να περιαυτολογήσω και να κάνω τον ξέρολα. Όμως αναφέρθηκα στο μπλόγκ αυτό (23 Ιουλίου του 2010) στο τραγικά επίκαιρο ενδεχόμενο κηδεμονίας της χώρας με ένα ηχητικό ντοκουμέντο του Μ. Χατζιδάκι, που μίλαγε για μια Ευρωπαική επαρχεία (προς το τέλος του κειμένου). Ο αείμνηστος συνθέτης είχε πολύ δίκιο. Παρόλη τη σοφία του όμως δεν μίλησε για κάτι που κανένας δεν περίμενε, ούτε ο ίδιος ο Χ. Σμίτ, όταν με μια ράθυμη φράση του κατέδειξε το τεράστιο κενό της διοικητικής εξουσίας στην Ευρωπαική Ένωση.
Σήμερα, πέρα απο τα υπόλοιπα υπαρξιακά προβλήματα της Ελληνικής Κοινοβουλευτικής δραστηριότητας, το μεγαλύτερο ταμπού για τον Έλληνα Πρωθυπουργό είναι η παραδοχή της ανάγκης κηδεμονίας της χώρας. Όχι μόνο διότι αυτή αποτελεί την πλέον αδιαμφισβήτητη απόδειξη αποτυχίας των Ελληνικών οικονομικών επιτελείων απο τη δεκαετία του 1980 έως σήμερα, αλλά και γιατί εκλαμβάνεται ως απώλεια εθνικής κυριαρχίας, κάτι που συχνά αναμεταδίδεται απο τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Η δική μου άποψη είναι ότι όταν τα πράγματα στενεύουν κάποιος πρέπει να είναι ψύχραιμος και πραγματιστής. Η ψυχραιμία συνιστά την αποφυγή κάθε είδους ακρότητας σε λόγια και έργα (απεργίες, καταστροφές περιουσιών, προπυλακισμούς βουλευτών αλλά και απο την άλλη μεριά 'Βενιζελικές' τακτικές διακοπής διαπραγμάτευσης με την τρόικα για το θεαθήναι).
Ο πραγματισμός συνιστά ότι ο Πρωθυπουργός πρέπει να παραδεχθεί δημόσια την ανάγκη Οικονομικής Κηδεμονίας. Όχι έτσι, άκριτα, αλλά υπο προυποθέσεις. Πρέπει ο Έλληνας Πρωθυπουργός και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να σταματήσουν τον κομματικό κλεφτοπόλεμο και να πείσουν την Ευρώπη (μαζί με άλλα στελέχη) για ενιαία οικονομική διαχείριση. Δεν νοείται οικονομική και νομισματική σύγκλιση με διαχειριστές δύο ταχυτήτων. Αυτά που λέει ο Ρεν περι μη θεσμικότητας κηδεμονίας μιας χώρας είναι αποτυχημένα παιχνίδια απόκρυψης της αλήθειας. Η αλήθεια είναι μοναδική και ορατή:
Ή απο κοινού συμφωνείτε να ενισχύσετε το EFSF, να κουρέψετε γενναία τα δάνεια του Νότου και να θέσετε τον έλεγχο στις Βρυξέλλες, ή κλείστε το μαγαζί και αφήστε μας να ζήσουμε τη ζωή μας (άν τολμάτε). Η δύναμη της Ένωσης, έστω και στην παρούσα προβληματική μορφή είναι ακόμα το ισχυρότερο διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας. Εαν οι Παπανδρέου και Σαμαράς δεν το παίξουν καλά τώρα, δε θα υπάρχει πολιτικό μέλλον για αυτούς και τις παρατάξεις τους. Ούτως η άλλως η Ελλάδα θα επιβιώσει. Το θέμα είναι εαν οι δυό τους θα είναι απάνω στο τρένο ή θα το κοιτάνε να φεύγει απο την πλατφόρμα του σταθμού.
Σήμερα, πέρα απο τα υπόλοιπα υπαρξιακά προβλήματα της Ελληνικής Κοινοβουλευτικής δραστηριότητας, το μεγαλύτερο ταμπού για τον Έλληνα Πρωθυπουργό είναι η παραδοχή της ανάγκης κηδεμονίας της χώρας. Όχι μόνο διότι αυτή αποτελεί την πλέον αδιαμφισβήτητη απόδειξη αποτυχίας των Ελληνικών οικονομικών επιτελείων απο τη δεκαετία του 1980 έως σήμερα, αλλά και γιατί εκλαμβάνεται ως απώλεια εθνικής κυριαρχίας, κάτι που συχνά αναμεταδίδεται απο τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Η δική μου άποψη είναι ότι όταν τα πράγματα στενεύουν κάποιος πρέπει να είναι ψύχραιμος και πραγματιστής. Η ψυχραιμία συνιστά την αποφυγή κάθε είδους ακρότητας σε λόγια και έργα (απεργίες, καταστροφές περιουσιών, προπυλακισμούς βουλευτών αλλά και απο την άλλη μεριά 'Βενιζελικές' τακτικές διακοπής διαπραγμάτευσης με την τρόικα για το θεαθήναι).
Ο πραγματισμός συνιστά ότι ο Πρωθυπουργός πρέπει να παραδεχθεί δημόσια την ανάγκη Οικονομικής Κηδεμονίας. Όχι έτσι, άκριτα, αλλά υπο προυποθέσεις. Πρέπει ο Έλληνας Πρωθυπουργός και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να σταματήσουν τον κομματικό κλεφτοπόλεμο και να πείσουν την Ευρώπη (μαζί με άλλα στελέχη) για ενιαία οικονομική διαχείριση. Δεν νοείται οικονομική και νομισματική σύγκλιση με διαχειριστές δύο ταχυτήτων. Αυτά που λέει ο Ρεν περι μη θεσμικότητας κηδεμονίας μιας χώρας είναι αποτυχημένα παιχνίδια απόκρυψης της αλήθειας. Η αλήθεια είναι μοναδική και ορατή:
Ή απο κοινού συμφωνείτε να ενισχύσετε το EFSF, να κουρέψετε γενναία τα δάνεια του Νότου και να θέσετε τον έλεγχο στις Βρυξέλλες, ή κλείστε το μαγαζί και αφήστε μας να ζήσουμε τη ζωή μας (άν τολμάτε). Η δύναμη της Ένωσης, έστω και στην παρούσα προβληματική μορφή είναι ακόμα το ισχυρότερο διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας. Εαν οι Παπανδρέου και Σαμαράς δεν το παίξουν καλά τώρα, δε θα υπάρχει πολιτικό μέλλον για αυτούς και τις παρατάξεις τους. Ούτως η άλλως η Ελλάδα θα επιβιώσει. Το θέμα είναι εαν οι δυό τους θα είναι απάνω στο τρένο ή θα το κοιτάνε να φεύγει απο την πλατφόρμα του σταθμού.
